już czas?

Już czas? Urlop trwa(ł) dość długo! Ale czy to urlop? Nie – to moja wewnętrzna ucieczka w Świat ciszy i spokoju. Chowam się tam przed całym tym zgiełkiem, przed niepokojem, który towarzyszy mi od kilku miesięcy. Staram się znaleźć złoty środek i wypracować wewnętrznie przekonanie, że moje problemy są banalne. Przynajmniej te, które martwią mnie w związku z pracą. I brakiem urlopu rzeczywistego, którego mnie pozbawiono chwilowo do odwołania.

Z drugiej strony widzę, co się tu dzieje – w na tym wycinku planety, na wielkim znamieniu tego globu. Brzydzi mnie to okropnie. Choć Białystok to było mocne uderzenie. Chciało się wtedy pisać i pisać – inni to zrobili lepiej – atmosfera strachu była naprawdę wyczuwalna pośród ludzi. A potem ta cała kampania tych wymiotów tego ohydnego jadu nienawiści. A teraz się oburzają, że ktoś podrzyna gardło dmuchanej seks-lalce z wizerunkiem jakiegoś propagandzisty faszystowskiego? Trochę tego nie potrafię pojąć! Sieją wiatr, nie jedna czy druga strona – wszyscy! Wszyscy czyszczą broń. Będzie sztorm! Będzie wielki tajfun i ofiary padną. Skostniała konserwa stojąca na usypanej z fałszu fasadzie – woła o obronę tradycyjnych zachowań społecznych. Ale nie miejcie robionej wody z mózgu – im tylko chodzi o święty porządek na białym obrusie – pod stołem gdzie Allach nie zajrzy – róbta, co chceta. Ministrant spermę z twarzy wyciera – kiedy jego klecha w tym barłogu wreszcie dojdzie – potem w ukrytej kamerze po latach powie, że: chciałeś żeby Ciebie ksiądz popieścił, byłeś głodny tych pieszczot. Ale to wszystko jest pod spodem – nie widoczne dla oczu, czyli nie interesuje ducha. A przynajmniej tak sobie mono-wiercy wymyślili. Sprytny wytrych by mieć czyste cośtam!

Nie komentuję, bo nie ma sensu. Będziemy żyć w Polsce naszych marzeń. Już w niej żyjemy! Dostałem żylaka, w sumie mam to od lat, ale teraz zaczęło mi dokuczać – lata nieaktywnego trybu życia się kłaniają. W styczniu dostałem skierowanie do chirurga z NFZ-u. Sprawa nie jest bardzo pilna, więc postanowiłem iść ze sprawą drogą urzędową – po bożemu. Pięć miesięcy się czeka na wizytę! Będąc poważnie chorym – człowiek już by dawno umarł! Ale to tylko pierwsza wizyta – spotkanie lekarza i powiedzenie mu, z czym się do niego przychodzi. Kolejne dwa miesiące oczekiwania na badanie. Po badaniu okazuje się, że chirurg na urlopie. Jego młody zastępca mówi do mnie: operacyjne! Operacyjne, co kurwa? – Dopytuję. Pana problem. Najlepsza opcja to operacyjne usunięcie problemu. Ale są inne opcje, mniej inwazyjne, pan jest młody doczyta pan w internecie. Daję skierowanie i proszę próbować do sekretariatu się zapisać, może będzie miał pan szczęście. Do widzenia! Wychodzę w sumie w szoku – przyjęto mnie po blisko ośmiu miesiącach po to, aby oznajmić mi, że mam sobie doczytać w sieci o metodach leczenia. Kurwa! To nie koniec – biegnę do sekretariatu na trzecie piętro bez windy (dla mnie to betka, a dla starych i schorowanych ludzi?), w sekretariacie informują mnie, że dopiero od grudnia będą robić zapisy. Mam wrócić na mikołajki, i wtedy może się jeszcze załapię na termin w 2023 roku! W którym? W 2023 roku! Oczywiście pójdę prywatnie. To nie jest dramat, jest jakiś koszt, są alternatywy dla krojenia, ale ta osobista sytuacja pokazuje w jak fikcyjnym żyjemy kraju! Z jednaj strony socjal ponad stan – z drugiej na głupią diagnozę czekamy ponad pół roku, a kolejne cztery lata na państwowy zabieg. Opłacany z moich pieniędzy zabieg! Z mojej comiesięcznej składki! To jest kraj naszych marzeń? No ludzie, co wy za gnój kupujecie za dziadowskie pieniądze? Wstyd mi, że muszę tu żyć – za was i za siebie!