raport tygodniowy

Robię od roku tygodniowe raporty pracy.

5-11.04, 12-18.04, 19-25.04, 26.04-02.05 itd.

Często zaczynam to robić już w poniedziałek, ale najczęściej w piątek przed wysyłką tych bzdetów do ministerstwa. Oczywiście na początku mnie to stresowało – rozpisywałem się o każdej rozmowie i każdym wysłanym mejlu. Były naciski na szczegółowość – która miała zaklinować urzędniczą machinę. Tyle, że machina od początku miała to w dupie. Więc z czasem zaczęliśmy pisać tylko hasła. Proces w toku. Zawsze mnie to bawi. Ogólnik z dupy i banał – to jest masło orzechowe tego skrawka Świata…

Ale nie to mnie gnębi.

Ta forma zapisu czasu – liczenia jego upływu staje się powoli dla mnie zmorą. Ja wszystko liczę, ale po swojemu, zgodnie z wewnętrznym czasomierzem. Tak jak ja coś odbieram lub czuję. Narzucony system tabel rozliczeniowych – jest jak kula u szyi. Nigdy nie uciekał mi tak szybko i bezproduktywnie czas – jak obecnie, kiedy zeznaję na piśmie każdy dzień. Mam wrażenie jakbym budził się rano w poniedziałek i opisywał okres 5-11, we wtorek 12-18, w środę 19-25, a w czwartek już kolejny i kolejny miesiąc.

Mam wrażenie jakby przez te wyliczenia – niechciany dziennik tych samych aktywności – procesu w toku – mój czas skurczył się lub skompresował. Miesiąc trwa nie trzydzieści, a ledwo kilka dni. Nie ma czasu by odetchnąć w zapomnieniu jak kiedyś – kiedy można było spędzić czas bez odmierzania – albo odmierzać go na swoich zasadach. Na łące na trawie, patrząc jak mrówki formują pododdziały aby wykraść Ci coś koszyka lub przynajmniej pożywić się okruchami, beztrosko niedojedzonej bułeczki…