5660/186

5660/186

Zawsze się zastanawiam jak zacząć bo mam wrażenie, że nagromadziło się przez te wszystkie lata tych notek na rocznice i pewna rutyna się wdzierać tu może. Dlatego w tym roku postanowiłem nie czytać ich wcale. Choć jak sięgam pamięcią to mnożyły się w nich różne historie i czasy – których już się nabiło trochę w tym naszym wspólnym życiu, jak punkty w jakimś automacie do gier... 

Były czasy beztroski – choć nigdy nie wie się w trakcie, jak bardzo są beztroskie. Były czasy trudne i pełne smutku – wtedy doceniasz te dobre minione. Wreszcie były czasy wojny i lęku – i wszystko co wcześniej, zdaje się być błahe. Wreszcie jest dziś i za Chiny ludowe nie umiem ocenić tego, co jest teraz – mogę mieć tylko przeczucie – ale moje są zwykle pełne bólu i strachu. 

Dziś dokładnie mija 15-lat od kiedy publicznie opowiedziałem o I’. Czasem kpię z krótkich miłostek, szczególnie tej braci gejowskiej – tych młodych – dokładnie tych pośród, których chwilę temu byłem i muszę przyznać – że to jest wciąż zabawne. Związki i dramaty po tygodniu czy dwóch, wielkie rozstania i sceny. I to nie jest drwina z przeżywanych emocji – bo są one na pewno ogromne i nie mogę ich oceniać – ale z braku dystansu i rozwagi. 

Ja byłem zawsze – choć staram się to zmieniać – ostają sensu i zasad. Co oczywiście czasem testowałem na sobie i innych do bólu, krzywdząc tym ludzi. Ale czasem zasadniczość przynosiła owoce. To ona, ta cecha kazał mi milczeć o I’ – bo nie wolno chwalić dnia. Trzeba mieć pewność tego co się pokazuje. Uznałem wtedy, że pół roku to jest odpowiedni czas…

W takich warunkach 19-go marca 2009 roku pojawił się na blogu pierwszy wpis z tego cyklu. Nie pamiętam czy było już wyliczenie – chyba nie. Ale nie zależało mi wówczas na wyliczaniu, tylko na podzieleniu się ze światem wszem i wobec – oto ja chłopiec nie szczęśliwy i uznający, że nie zasługuję na szczęście – jest szczęśliwy. Byłem bardzo. 

Pamiętam jak w maju, wspomnianego roku, I’ przeprowadził się do mnie – wyganiany z domu przez matkę, próbującą wywrzeć na nim presję by się ogarnął, i zastanowił nad tą relacją w którą się pakował. A on był uparty i opuścił dom w którym mieszkał, zabrał psa i zamieszaliśmy w moim malutkim pokoju, na 8 metrach kwadratowych. Mając w drugim pokoju Najukochańszą, która nie miała problemu z kolejnym lokatorem naszego małego mieszkanka. 

Co to była za saga. Co to były za szczęśliwe czasy… I nagle i tak szybko minęły! Nawet nie wiesz kiedy najlepsze Cię omija. Nie mówię, że 19-go marca 2024 roku jestem mniej szczęśliwy. Nie! Jestem równie szczęśliwy i pełen marzeń i planów i nadziei. Ale też bardziej świadom zagrożeń i kruchości tego, co nas otacza i kruchości nas samych. I to jest jakaś skaza, która nie pozwala mi być tak naiwnie szczęśliwym, jakim byłem te lata temu. 

Lata temu – byłem dużo bardziej naiwny! A teraz co noc gdzieś ukradkiem skrada się pierwiastek myśli – czy zobaczymy się rano, czy nie spadną nam na głowę bomby, czy wyniki okresowych badań nie wykryją niewielkich zmian – które wywrócą całkowicie nasze życie… Stabilizacja ulegnie destabilizacji… 

Ok., dość tych skaz na kilka godzin! W tej chwili moje obawy nie są ważne, dziś, dokładnie dziś przeżyliśmy razem z I’: 5660 dni co daje 186 miesięcy. I to w większości były i są wspaniałe dni, miesiące i lata. I jedyne czego chciałbym sobie życzyć, to aby to trwało jak najdłużej…