11 lat

Lata mijają niepostrzeżenie a ja jestem facetem, który żyje już 11 rok z drugim facetem. Jestem zupełnie, przynajmniej powierzchniowo nieromantyczny w codziennym obyciu. Życie nie daje nam wielu takich chwil, w których ten romantyzm mógłby się ujawniać, więc czasem raz do roku warto zdobyć się na refleksję…

Blogi umierają i sporadycznie odradzają (się), ja po prostu zagaduje Świat na śmierć – więc było to oczywiste, że wrócę w każdej (jakieś) formie, w której byłem wcześniej. Ale cały dorobek minionych lat przepadł. Zachowały się co prawda teksty, ale nie mam zapisanych komentarzy – które czasem nadawały większy sens takim blogowym wylewom słów. Dlatego w tym roku chcę troszkę pokleić – to co przeszłe z obecnym. Jestem przecież refleksyjnym kolesiem. Wróciłem i choć nie mówię tyle, co kiedyś – być może to już ten czas by uczyć się milczenia – jednak wciąż będę czasem wracał – być może tylko w takie dni jak ten – do czasu aż skasują i tu możliwość mówienia…

Miniony rok dla mnie i dla I’ był jubileuszowym, dekada wspólnego życia, o matko! Jak sobie z tym radzić? Ale napisałem całkiem zgrabnie i chyba szczerze taki akapit całkiem miłosny: I ta hipnoza trwa. Nie na pokaz, ani dla majątku, ani dla prestiżu, ani dla pozycji – nic z tego nie mamy. Nic. Mamy szaloną przyjemność z tego, że leżmy obok siebie jak dwa psy i razem możemy się schować pod kołdrą, kiedy grzmi. Jeden ma drugiego, a drugi pierwszego. Nie znudziliśmy się dekadą dzielenia wspólnego życia – to mnie zaskakuje i zadziwia – nie dlatego, że ja nie znudziłem się nim, tylko on mną! Nasze linie tak odmienne i paradoksalnie tak bardzo podobne splotły się trochę przypadkiem – trochę specjalnie – gdzieś wiedzione przez mitologiczne zwierzęta dobrotliwych bożków, a może zupełnie prozaicznie, bo zepsuł się tramwaj i któryś nie zdążył na czas wrócić do swojej rutyny – poirytowany odpalił po powrocie do domu kompa i na randkowym portalu zobaczył jakiegoś głupka, napisał wiadomość, bez wielkich nadziei w stylu: hej, co słychać? I usłyszeliśmy wspólne życie…

I tak właśnie było. I tak właśnie jest. Plus minus kolejny rok. Kolejny, w którym już nie umiem tak ładnie pisać jak przed rokiem – ale wciąż to wiem, wciąż to czuję i chcę to wciąż mieć!

Tak piszę na szybko – bo mi się życie zrobiło na szybko i nie ma czasu czasem zwolnić – dopiero jakiś krasz lub krach istnień i wartości – znów nas wystudzi – ale oby pozostawił nas nawet wówczas w tym cudownym stanie miłości… Hah musiałem tak dosłodzić – wybaczcie!

Na koniec kawałek który wieńczył naszą pierwszą dekadę, niech zagra też na początku tej nowej, stuknął nam dopiero przecież pierwszy roczek…

Media:

Sufjan Stevens - Mistery Of Love