taki podły rok...

Jestem więźniem banału. 

Lecą godziny, dni, tygodnie i już rok. Taki podły rok! I nie zatrzymał się Świat. Zatrzymałem się ja, i choć jestem jak kamień to wciąż idę w dół, gdzieś na dno. Kto zapłacze nad tym banałem, nad zdziwieniem podstarzałego chłopca, że nikt nie będzie chciał zatrzymać się nad jego dramatem? No kto?

Każdy ma jakiś koszmar. Nie ma co się mazać! Zimnej płyty nie wzruszą łzy ani żadne gesty. Nie wzruszy Świata niczyj krzyk i rozpaczliwe pozy. A ja tak często się śmiałem gdy ktoś obok wylewał morza łez, że teraz nie mam żalu do tych, co cieszą się życiem. Radość jest tak ulotna, chwilowa dysfunkcja na pustyni życia. Smutek zdaje się nigdy nie kończyć. 

Przestałem być przez to kreatywny, wciąż mało mnie rusza. A jeśli już to na chwilę, a potem idę zwykle spać - choć coraz częściej nie mogę zmrużyć oka, lub śpię lekko jak czuwający pies, ciągle mnie coś wytrąca z równowagi i zakłóca sen. Czasem coś czytam nie wiem o czym, coś pisze nie wiem po co. Dużo siedzę w pracy - to pozwala przestać myśleć! I mija mi tak rok... Podły w chuj rok!

Dziś byłem u Ciebie bez żadnych darów. Patrzyłem na Twoją płytę. Padał deszcz, padał śnieg, huczał wiatr, kłębił się szary horyzont - a byłaś tylko Ty. Albo tak mi się zdawało... 

A rok temu było tak pięknie - wysokie słońce grzało radośnie, obsypały się kwieciem dzikie mirabelki, było tak pięknie... 

Może dziś uda mi się zasnąć?