38

Powoli pora umierać. Łapę ostatnie wdechy umierającej młodości - może nie doczekam już starości. Przedostatnia trójka wybiła i choć udaję, że nic się nie stało - Polacy nic się nie stało, to jednak czuję, że się staje już bardzo dużo. Robię się starą, grubą ciotą - kulą toczącą się lawiną do starości i gnuśności. Istnieje jakby niepotrzebnie, oddycham zbędnie, konsumuję nadmiernie jakby ze strachu, że jak przestanę to będę całkiem nieprzydatny... 

Mi się czas nie tylko już nie cofa, ale gra ze mną już w grę w której wiem, że nie mam szans wygrać. A moment w którym zdajesz sobie sprawę, że przegrasz ten bój, jest punktem kulminacyjnym istnienia i chwilą do pytań o jego sens. Niby do wiosny, ale one nie pachną już szansą, tylko rutyną i powoli będą zdawać się czasem utraty. Suma zmarnowanych szans zaczyna przytłaczać, a poszukiwania winnego kończą się w chwili w której staję przed lustrem i dostrzegam moją zagubioną twarz - która przestaje powoli przypominać mnie - tego z pamięci moich wyobrażeń.

Kim jest ten koleś w lustrze? Kim jesteś starzejący się grubasku? Mną? Nie wiem, nie mam tej pewności. Czy to już apokalipsa? Oby zamiotła mnie bezboleśnie w pierwszym uderzeniu. Aby nie męczyć się w schronie pod gruzami - przygniecionym troskami...

Wczoraj odbyłem całkiem miłą imprezę urodzinową - przybyli wszyscy, którzy mieli przybyć, a ja i tak dostałem humorów i czułem się totalnie wyobcowany. Jakiś taki wisielczy byłem dla siebie i dla wszystkich! A dziś jestem cały dzień jak struty... całe życie jak dotąd... A może to ktoś lub coś mnie truje. Całe życie trucizny...