4564/150

4564/150. Łatwiej to policzyć niż przeżyć. Jakoś się nam zbiegły lockdowny z półrocznicami. Ale wreszcie mamy III raz lockdown. Przed rokiem mój cyferkowy wpis wypadał na początek pierwszego. Nie czułem jeszcze muśnięcia śmierci na policzku. Wszystko było już dziwne, ale ja nadal głupiutki. Bawiło mnie to partyzanckie bieganie po rocznicową wyżerkę do chińskiej budy. A potem zdarzyła się hekatomba. Wywróciło mi wszystko do góry nogami i wywinęło z lewej na prawą stronę. Jakoś nie jest zabawnie, przestało być na pewno.

Zaraz po tych wszystkich strasznych rzeczach miałem jakieś straszliwe ciśnienie na jebanie. Mózg mi eksplodował. Ciało żądało reakcji - wyło o zaspokojenie rozkoszy, o ucieczkę z rozpaczy. A potem nastał długi, długi czas martwicy wszelkich potrzeb - totalna apatia. Nawet bliskość I’ podczas snu zdawała mi się wstrętna i uciekałem w najdalszy kont, spałem na kancie – na boku, prawie wbrew grawitacji. Do dziś zostało we mnie coś z tej swoistej atrofii – emocji i pragnień. Bliskość drugiego ciała zdawała mi się fałszem wobec śmierci. Tuleniem żywego trupa, dotykiem rozpędzonej przemijalności…

Potem były polityczne hucpy, strajki – jakieś życie się objawiło, choć w dość podłej formie. Wtedy chyba znów wróciliśmy jako - My. Tak ułamkowo – nie całkiem, ale było między nami znów coś! Lecz wtedy zaczął się wkradać pierwszy strach. Obawa o drugiego człowieka o jego kruchość i nieuchronność pandemicznego bicza sprawiedliwości. Padali dokoła – uszy mieliśmy na sztorc, wysłuchując opowieści. Jedne były błahe i domowe – inne szpitalne, o pracy respiratorowej. Ale cudem nic nas nie omotało.

Wreszcie chcieliśmy świąt, aby dać sobie złudzenie normalności. Wszystko szło z planem do czasu, kiedy musiałem zrobić test. Dwadzieścia dni spania w osobnym łóżku – strach by nie zrazić drugiego ciała, strach o własne ciało i wynikająca z niego izolacja – doprowadziły mnie na niebezpieczne wody wyczerpania psychicznego. Do tego stopnia byliśmy złaknieni drugiego człowieka obok, że w ciągu dnia – kiedy mogłem już w miarę funkcjonować – kładliśmy się razem, choć osobno, jeden w nogach drugiego. Niczym psy oparte na stopach pana, drzemaliśmy spokojnie i szczęśliwie… A nacieranie pleców, olejkami rozgrzewającymi płuca i oskrzela – stało się prawie źródłem wtrysków w konwulsjach rozkoszy… Nie mówiąc już o oklepywaniu boków!

Taki romantyzm minionego roku, naszej diady mi się utrwalił w głowie. Nie był inny, nie był naiwny. W chorobie i żałobie – tym bardziej doceniam małe gesty i małe przyjemności, bo gdzieś w głowie, być może irracjonalnie coś mi szepcze, i nie wiem czy to pytanie czy stwierdzenie faktu: może to Twój ostatni raz(?).

Na pewno dziś mój ostatni raz w pracy – od soboty szczęśliwie mamy lockdown. Och jak ja czekałem na to – na izolację i ciszę! Nie będziemy świętować hucznie. Może upieczemy sobie bułeczki cynamonowe z Ikei – ale raczej bez szału będzie. Nawet nie pobiegniemy do chińskiej budy. Od sześciu tygodni jesteśmy w stanie remontu – tak jak wszyscy Polacy w dniach epidemii. Remont jest podobny do choroby – człowiek jest ciągle rozdrażniony, mało śpi, wszystko jest na kupie, ale nic nie można znaleźć – chaos, który może naprostować jedynie czas. Dobrze jest umierać na nowych panelach i nowych kafelkach...

Tak dobiliśmy z moim kochanym I’ do 4564 dnia i 150 miesiąca naszej relacji… Jesteśmy tutaj!