4199/138

To nie tak miało być! To nie tak miało być! To miał być nasz czas. Nasz czas! Mój i I’. Ależ jest przecież cudowny czas! Tak cudowny! Powiem wam kochani czytelnicy, że dziś w dniu 19-go marca 2020 roku upłynęło nam z moim kochanym I’ 4199 dni i 138 miesięcy wspólnego życia. Miało być jak co roku – słodko-pierdząco! Kochamy te klimaty – wiecie, jak wszystkie ciotki nie?!?! Róż i landrynki. Ale w roku 2020 coś się zjebało! Nie! Nie między nami  - z tym Światem się coś wyjebało! A było tak cukieraśnie w ostatnich latach, sami poczytajcie – czym się wtedy zajmowałem, jakież to największej wagi problemy przytłaczały mnie swym ciężarem, jakimże romantycznym plułem żarem – próbując być piewcą tęczowej miłości! To mały wyciąg z moich cyklicznych notek marcowych…   

2017

Uciec od banału, to by było dobre wyjście. Ale układa się nam tak życiowo, że banał przeplata się z patosem. Dlatego tą wielką grę najlepiej brać półżartem. No a przecież jak się potoczy, tak się stanie, nie zaczarujemy rzeczywistości żadnym urokiem. Powinniśmy się pogodzić z tym, że choć mamy jakiś wpływ na rzeczywistość – jest on stosunkowo niewielki i do wszystkiego potrzeba nam odrobiny przypadkowego uśmiechu losu.

Ale nawet w gorszych czasach wierzę, że można budować relacje opartą na zaufaniu do drugiego człowieka. Niespecjalnie bym chciał sprawdzać się w tych najgorszych czasach – wystarczą mi te – po prostu podłe. A jednak z głębi serca, wciąż wyrasta ta potrzeba, mimo znużenia rzeczywistością, aby na przekór światu i jego nowym idolom krzyczeć z radości…

2018

Gdzie jesteśmy?

Kolejny dzień, miesiąc, rok. To pędzi gdzieś zupełnie niepoliczalnie, już nie można tego wszystkiego objąć jedną myślą. Tyle za nami już było, tyle przed nami jeszcze będzie, aż strach pomyśleć ile…

Takie mamy czasy, w których podaż jest tak wielka, że nie nadążamy z popytem – dlatego już nasze mózgi nie są w stanie spamiętać wszystkich zdarzeń, cyfrowe dyski maszyn padają pod naporem kolejnych milionów składowanych zdjęć, a na pisanie pamiętników trzeba by było mieć zatrudnionego nadwornego sekretarza.

Próbujemy zapamiętać jakiś wtorek czy środę, ale w tej pogoni codzienności pełnej pracy, powinności, obowiązków i drobnych pragnień – budzi nas dopiero kolejny piątek i przeraża kolejny poniedziałek. Staramy się znaleźć godzinę czy dwie w ciągu tego nieskończonego biegu, aby poświęcić ten czas dla siebie. Szczerze życzę wam wszystkim, chociaż dwóch godzin prywaty – to naprawdę dużo!

2019

Dekadę temu na blogu zadebiutował mój kochany I’. Latka poleciały kto wie dokąd, niech podniesie rękę – chętnie się dowiem. Z racji tego, że to ostatni wpis z tego cyklu na tym blogu, chyba warto przypomnieć słowa tego gnoja – mnie – sprzed dekady. 23-letniego chłopaczka – zażenowanego tym co właśnie robi – aż dziw, że to moje własne słowa. Wam też życzę spełnienia, mam już lekkie doświadczenie na tym polu – 3833 dni za nami czyli 126 miesięcy – to kawałek czasu.

Potem było kopiuj-wklej z wpisu sprzed dekady - bleeee słodko-pierdząco!

2020

KURWA! To się banały skończyły i jesteśmy dosłownie w DUPIE! Siedzimy w mieszkaniu – próbujemy pracować. I’ może tylko z domu. Non stop telefony i raporty, ministerstwo wydało przykazy. Ja dostałem zgodę by w tym tygodniu pójść dwa razy do firmy na kilka godzin pracy – bo człowiek szaleje w domu! Pierdolimy tą PiSowską kwarantannę – tak, chodzimy do parku! Tak, wyprowadzamy Najukochańszą dookoła bloku, na co sąsiedzi myślą, że chcemy ją zabić! Biegniemy rano po chleb (I’ biega - niech będzie) – bo debile wykupują na zapas i nikt nie ma ochoty iść do piekarni przy wielkiej ulicy. W tej drugiej to już przy obecnych metrowych odstępach (a niektórzy stoją o dwa metry od siebie), staje się trzy przecznice przed wejściem –  w samym sklepiku mogą być tylko dwie osoby naraz. Dobrze, że Żabki nie zrobiły ograniczeń osobowych – ale gratuluję jedzenia chleba z tego przybytku. 

W 2020 roku nie ma mowy o romantyzmie. Nie ma mowy o rozkminach z jakąś metafizyczną głębią – o tym całym pitoleniu jak przez ostatnie lata buzi-buzi… Aż do wyrzygu! Nasza rocznica wyglądał tak… Po moim partyzanckim powrocie z pracy, spotkaliśmy się pod apteką – I’ kupował strasznie długo, a sznur emerytów pluł jadem w jego stronę. Następnie poszliśmy na długi spacer – unikając obcych i wszelkich ludzi. Zahaczyliśmy o dwa dyskonty w których nie było fazowych (trwa od ogłoszenia kwarantanny narodowej) deserków mlecznych, lub ich cena przekraczała zdrowy rozsądek – bo u konkurencji jest taniej – wiadomo. Nie chciało nam się wracać po głupi deser, ani kompletować go po różnych sklepach – trzeba swoje wycierpieć! Po powrocie kiedy wreszcie mogliśmy uznać, że w tym dniu na pewno nie oszalejemy – postanowiliśmy świętować. To znaczy, poszedłem na rekonesans – do najlepszej osiedlowej Chińskiej (bardziej Wietnamskiej) budy, sprawdzić czy dobrze mi się wczoraj zdawało, że mają otwarte. Otwarte! Mmm tam pracuje taki mieszany pan, ciutek gangus – mamuś Azjatka, tatuś lokalny – ale to wychodzą z tego arcydzieła! No dobra, tam też można płacić kartą – nie dotykamy z I’ teraz pieniędzy – a przynajmniej wykluczyliśmy je w 90% przypadków. Zresztą złotówka i tak jest już xxx warta! I’ poszedł do Żabeczki w tym czasie po browara – nie żadne tam Ą czy Ę – chłopy żłopią piwsko. 

I tak spędziliśmy – jedną z najoryginalniejszych półrocznic w naszym życiu. Wołowina po tajlandzku, z frytkami x2 (I' je to utopione w oleju paskudztwo), kocina (podobno cielęcina) curry z ryżem smażonym i dwie sajgonki bez niczego, plus podwójny łagodny sos = 60pln miłości. Plus Kasztelan schłodzony, plus serial na Netflix. To uczucie dalej płonie!